Köprüden Önce Son Çıkış; Anne Baba Olmaya Karar Verme

Yaşam dediğimiz şey aslında verdiğimiz önemli kararların ve seçtiğimiz hedeflerin arasında uzanan yoldan başka bir şey değildir. Anne babamızı, içine doğacağımız kültürü, dinimizi seçemeyiz ama bu dünyaya geldikten sonra hayat tercihlerimizle şekillenir. Aslında henüz tercihlerimizi netleştiremeyecek yaşlardayken belirli sebeplerle mesleğimize yöneliriz, çoğu zaman bunu değiştirmeden yaşamamız beklenir. Yetişkin hayatımızın hemen başlarında evlenip evlenmeyeceğimize, kiminle evleneceğimize karar veririz. Çoğu zaman arzu edilen; bu kararda isabetli olup karar değiştirmeden yaşamaktır.  Yine de bu kararlarda hata payı ve telafi şansı çoğu zaman vardır, kariyerinin epeyce ileri noktalarında rotasını değiştiren ve yeni yolunda başarılı olan, başarısız, evlilik veya ilişki deneyimlerinden sonra mutluluğu yakalayan birçok insan eminim tanımışsınızdır. İşte anne baba olmaya karar vermek, diğer bütün önemli kararlardan bu noktada farklılaşır. Ebeveyn olmak tabiri caizse köprüden önce son çıkıştır. Bu kararı verdikten sonra uygulamanıza bir engel olmazsa, belirli bir süreçten sonra birinin veya birilerinin annesi babası olursunuz ve bu andan sonra bu gerçek değiştirilemezdir.

Bir insanın yaşam süresi anne rahmine düştüğü zaman değil annesinin veya babasının aklına düştüğü zaman başlar ve öldüğü zaman değil onu anılarında veya adını dillerinde yaşatan çocukları/torunları öldüğü zaman sonlanır. Dolayısıyla bir çocuk sahibi olmayı düşlemek hem kendi yaşam süremizi uzatmak ve kendimizden bu dünyaya bir elçi bırakmayı hayal etmek, hem de eğer gerçekleşirse dünyaya gelecek olan bir insanın yaşam sürecini başlatmak demektir.

Peki bu kadar önemli bir karar verirken neleri göz önüne almak gereklidir? Veya bu karar ne zaman verilmeli ne zaman verilmemelidir? Kimler çocuk sahibi olmalıdır? Evliliğin kaçıncı yılında kaç çocuk yapılmalıdır? Bunlar ve bunlar gibi tonlarca soru, genç çiftlerin, henüz çocuk sahibi olmamışların veya çocuk sahibi olup da bunu sorgulayanların gündeminde önemli yer kaplamaktadır. Bu soruların yanıtlarına gelirsek gerçekten emin olarak söyleyebileceğim tek şey, her çiftin veya ailenin tek ve benzersiz olduğu ve her yanıtın sadece o aileye uygun olacağıdır.

Anne baba olmaya karar vermede bir çok faktör etkilidir. İşin ekonomik boyutu, yeni bir bebeğin bakım yükü, bebeğe bir gelecek sunma gibi işin mantıkla çözülebilecek kısımlarına hiç girmeyeceğim. Bu yazının konusu mantıken bir çocuğu bakıp büyütebilecek sosyal ve maddi imkanlara sahip olmak bir çocuk sahibi olmak için yeterli midir sorusuna bir yanıt vermek olacaktır.

Maddi ve sosyal imkanlarınızın dışında ruhsal bir olgunluk ve kapasiteye sahip olmak da bunun için gereklidir. Hiç kimse salt maddi imkanları olduğu için ebeveynlik gibi zor bir görevi rahatlıkla yerine getiremez zira gerek annelik gerekse babalık bir düzeyde adanmışlık gerektirir. Anne ve baba çocuğunu kendinden daha çok sevebilmekle yükümlüdür. Bunun için sizi hazır kılan ise maddi imkanlarınız değil bir çocuk dünyaya getirmek için duyduğunuz arzunuzdur. Anne veya baba olmayı düşünen kişinin kendi kendisine yanıtlaması gereken birinci soru; “Ömrüm boyunca kendimden daha çok seveceğim ve düşüneceğim birini dünyaya getirmeyi gerçekten istiyor muyum?” sorusu olmalıdır. Elbette bu adanmışlık bir ömür boyu sadece onun için yaşamak boyutunda olmayacaktır. Çocuk doğduğu zaman en yüksek noktasında olacak çocuk büyüyüp kendi ihtiyaçlarını karşılayabildikçe ebeveyn ondan uzaklaşıp kendine bir alan açabileceği noktaya gerileyecektir. Ancak bu bile oldukça zordur ve gerçekten istemeyi gerektirir.

İlk Yayın Tarihi: 24 Mayıs 2016 @ 15:39