Çocuğa “Hayır” Diyebilmek

Şüphesiz anne-babalara hayattaki en önemli şey nedir diye sorsak, büyük bir çoğunluğu “çocuğum” diye cevap verir. Çocuklarımız bizim göz bebeklerimiz, hayattaki en değerli varlıklarımızdır. Onların, özgüveni yüksek, sağlıklı, mutlu bireyler olarak yetişmesi, kendi çocukluğumuzda sahip olamadığımız imkanlara sahip olabilmeleri için elimizden geleni yaparız. Çocuğumuzun kendini eksik hissetmemesi için, iyi ebeveynler olmaya çabalar ve ona mümkün olduğunca hayır dememeye çalışırız.

Özellikle günümüzde çalışan anne babalar, belki de çocuklarıyla yeterince vakit geçiremedikleri, onlarla ilgilenemedikleri kaygısıyla, çocuklarının tüm isteklerini yerine getirmeye ve hayır dememeye çalışıyorlar. Fakat bu durumun sebep olduğu sorunların bilincinde olmak ve gerektiği zaman çocuğa hayır diyebilmek de, aslında çocuklarımıza sunmaya çalıştığımız iyi ebeveyn, mutlu çocuk ve güzel gelecek için çok önemli bir faktördür.

Çocuğun her istediğini yapmak, her istediğini almak bir süre sonra onu doyumsuz hale getirebilir. Örneğin çocuğun istediği her oyuncağı almak, bir süre sonra çocuğu doyumsuz hale getirebilir ve hevesinin çabucak geçmesine sebep olabilir. Bu durum bir bakıma “ruhsal obezite” gibi bir şey. Nasıl ki ihtiyacımızdan fazlasını yemek bize fayda sağlamak yerine zararlı oluyor, aşırı kilo almamıza ve sağlık sorunlarına sebep oluyorsa, sürekli istediği her şeyi elde eden, her istediği yapılan çocuk da geçici mutlulukların peşinden koşmaya, elde ettiklerinden doyum sağlayamamaya başlar ve ruhsal açıdan obez olur.

Anne babalar iyi ebeveynler olmak, mutlu çocuklar yetiştirebilmek adına çocukların her istediklerini yaparsa, çocuklar bir süre sonra anne babalarını istedikleri her şeyi yapan kişiler olarak görmeye başlar. Bu sadece ebeveynlerle sınırlı kalmaz ve çocuk çevresindeki herkesi istediklerini yapması gereken insanlar olarak görmeye başlar. Zaten yaşları gereği benmerkezci olan küçük çocuklar, bu durumla baş edemez ve zamanla giderek benmerkezci, doyumsuz olurlar ve diğer insanların kendisine hizmet etmek için var olduklarını düşünmeye başlarlar.

Çocuğa bazı sınırlar koymak ve hayır diyebilmek sağlıklı bireyler yetiştirebilmek adına uygulanması gereken bir yoldur. Tabi ki hiç birimiz doğamız gereği sınırlandırılmayı ve isteklerimizin yapılmamasını istemeyiz. Çocuğumuz da “Siz bu kuralları benim iyiliğim için koyuyorsunuz, iyi ki kurallar var!” demeyecektir. Anne baba olmanın zor taraflarından biri de çocuğa kurallar koymak ve çocuğun bu kurallara karşı verdiği tepkileri tolere edebilmek ve geri adım atabilmektir. Lakin bazen anne babalar çocukları tarafından sevilmeyecekleri veya iyi anne baba olamayacakları korkusuyla bu konuda esnek davranabilirler. Çocuklar da anne ve babalarının bu esnekliklerinden “Siz benim isteklerimi yapmıyorsunuz, Can’ın annesi o oyuncağı almış” gibi söylemlerle faydalanarak anne ve babanın kendini suçlu hissetmesine neden olabilir ve pazarlıklarla geri adım atmasını sağlayabilirler.

İlk Yayın Tarihi: 5 Nisan 2016 @ 17:31