Annelik Asla Yapmam Dediğin Şeyi Yapmaktır

Bekarlık günlerimde de evlendiğim zaman da rahat bir insandım ben. Hatta annem de bazen eşime takılırdı “Oğlum benim kızım rahatına düşkündür, uykuyu sever, gezmeyi sever” diye. Gerçekten de öyle ama. Evlendiğim ilk günden beri hiçbir gün kalkıp da eşime kahvaltı hazırlamadım. Bazı geceler o kadar uykum gelirdi ki, eşimi salonda televizyon izlerken bırakır uyurdum. Gezmek benim için en keyifli şeydi. İmkanım olsa hiç evde yemek de yapmazdım. Her gece dışarıda yiyelim, sonra da eğlenmeye gidelim.

Hayatı böyle yaşarken, evlenmenin bir gereği gibi görülen ve sürekli olarak sizden beklenen çocuk sahibi olmaya geldi sıra. Zaten hiç bitmez insanların beklentisi ve soruları. Bekarken ne zaman evleneceksin, evlenirsin ne zaman çocuk olacak, çocuk olur, ikinciyi ne zaman yapacaksınız, arayı açmayın diye sürer gider bu sorular ve beklentiler.

Aslında çocuk sahibi olmayı ben de istiyordum, gebeliğim de planlı bir gebelikti. Yine de ilk aylar hep şikayetle geçti. Ben şikayet ettikçe annem “Doğumdan sonra ne yapacaksın bilmem, ama bu tembellikle senin çocuğun nasıl büyüyecek acaba” diye hem bana sitem eder hem de endişesini dile getirirdi. Ben de endişe etmiyor değildim. Uykusuz geceler, ağlama nöbetleri, emzirme sıkıntısı derken acaba başıma neler gelecekti.

Ama annelik öyle bir duyguymuş ki, insana yapmam dediği şeyleri yaptırıyor. Üstelik zorla değil, bilerek, isteyerek ve severek yaptırıyormuş.

Uykuyu bu kadar çok seven ben artık 4 saatlik uykuyla bile idare edebiliyordum. Gece beni hiçbir güç yatağımdan kaldıramazdı. Şimdi bırakın bebeğimin ağlama sesini, kendim başka bir sebepten uyansam yataktan kalkıp bebeğime bakıyorum. Başkası söyleyince dalga geçerdim, hadi canım yapılır mı öyle şey derdim ama bebeğimin nefesini bile dinliyorum.

İlk zamanlar iki saatte bir emzirmek için uyanıyordum. Şimdilerde bu süre biraz arttı ama hala gecede bir iki kez kalkıyorum. Bazen gözüm kapalı oluyor onu emzirirken. Emerken mememi çekmesi ile uyanıyorum uykumdan.

Bazı günler kabız oluyor, gaz sancısı oluyor. O kadar zorlanıyor ki kakasını yaparken, ona nasıl yardım edebilirim diye düşünüyorum. Elimden gelse bir çırpıda yapıp rahatlaması için ne olsa yaparım. En çok da hasta olduğunda üzülüyorum. Ateşi çıkınca ağlaması, ağlarken çıkardığı seslerdeki acı yüreğimin taa içini acıtıyor. Doktorun tarif etmesine göre üç saatte bir kalkıp ilaçlarını veriyorum. Birisi bana deseydi ki başkasının kakasını, kusmuğunu temizleyeceksin hayatta inanmazdım. Başka çocuklar yanımda kustuğu zaman bile midem bulanırdı, iğrenirdim. Anneleri nasıl temizliyor diye düşünürdüm. Öyle bir temizleniyormuş ki o kakalar ve kusmuklar.

Anne olmak bana “Yapmam” dediğim bir çok şeyi yaptırdı. Eminim ki daha bir çok şeyi de yaptıracak. Anne olmak sadece sevgisi ve güzel günleri ile değil, acısı üzüntüsü, gözyaşı, uykusuz geceleri ile bir bütün…

Çocuk Gelişim Uzmanı ve Aile Danışmanı Emine Ergün’ün Anne Çocuk Öyküleri kitabından alıntıdır.

İlk Yayın Tarihi: 20 Ekim 2015 @ 17:46