Seninle Gurur Duyuyorum!

Başka bir cevap denemeye ne dersiniz? Mesela yaşı kaç olursa olsun insanlarda sihirli bir motivasyon yaratan gülümsemeyi ve “Seninle gurur duyuyorum” kalıbını kullanmayı…

-Anne: Teşekkür ederim Deniz. Seninle gurur duyuyorum. Ama bana daireyi getirmişsin. Hadi şimdi de kareyi getir bakalım.

Bu noktada çocuk gösterdiği çabanın ödüllendirildiğini hisseder. Annenin yüzü hala gülüyordur. Annesini hayal kırıklığına uğrattığına dair en ufak bir hüznü olmadığı için keyfi hala yerindedir. Ve tahmin edersiniz ki diğer şekillere doğru bir hamle yapar. Oyuna devam edilir.

Oh, seslerinizi duyar gibiyim. “Yanlış yapmasıyla mı gurur duyacağım.” Hayır dostlar, denemiş olmasıyla gurur duyuyoruz. Yanlışı belirtiyoruz ama bir daha denemesi için de cesaretlendiriyoruz. Böylece çocuk her an yanlış yapma hissi olmadan yeni şeyler deneyebilen ve insiyatif alabilen bir birey olmaya doğru yelken açıyor. En ufak bir hatasında gösterilen sevginin kaybolmayacağından emin olduğu için güvende hissediyor. Güvende olduğu için de huzurlu hissediyor. Etrafa her an tehlikedeyim, ağlamama beş kaldı diye değil, keşfetmeye hazır bir şekilde bakıyor.

Hepimiz bizi oluşturan “an”larla şekilleniriz. Ancak bu an’lardan en önemlileri 0-3 yaş arasında yaşadıklarımızdır. Çünkü bu yaşlar en temel güvenlik hissimizin harcımıza katıldığı zamanlardır. Hata karşısında annenin yüzündeki gülücüğün yok olduğunu –yani sevgiyi yitirdiğini- gören çocuklar, kendilerine güvensiz, hata yapmamak için hiç bir şey yapmayan, ya da yaptığı her işte mükemmelliği arayan bireylere dönüşürler. Güvenlik hissi olmayan kişilerde huzursuzluk en temel semptomlardan biridir. Her an ağlamaya hazır çocuklar, büyüdüklerinde de her an pes etmeye, kendiyle problem yaşamaya veya etrafa bağırmaya hazır bireyler demektir. Sonra hep beraber içinde yaşadığımız toplumdan şikayet eder dururuz.

Bazı anneleri dinlerim. Ben çocuğumu hiç dövmüyorum diye böbürlenirler. Oysa şiddet sadece fiziksel değildir. Psikolojik şiddet (ceza) ne yazık ki hiç fark etmeden uyguladığımız ve bu yüzden de en tehlikeli şiddet (ceza) türüdür. Buna karşılık psikolojik ödüllendirme kolay kolay aklımıza gelmez. Ya da ödül dedik mi illa ki materyal birşeyler düşünürüz. Oysa kelimelerimiz ve mimiklerimiz çok güçlü ödül ve cezalardır.

Gelecek yazılarda da  bu ödül ve ceza konusunun görülmez bir şekilde nasıl etrafımıza ve içimize yayıldığı konusuna bol bol değinelim diyorum. Her türlü görüş ve eleştirinizi beklerim efendim. Sevgiler….

İlk Yayın Tarihi: 20 Temmuz 2015 @ 18:21