Bir Vaka İncelemesi: “Biz’ci Anneler”

Sevgili takipçilerimiz, artık benim ne kadar gözlem meraklısı bir kadın olduğumu çoğunuz biliyorsunuz; hele bu kendi alanıma giren ebeveyn küçük çocuk olaylarına yönelik bir gözlemse deyim yerindeyse hedefe kilitleniveriyorum.

Geçtiğimiz günlerde Sevgili Bebek uzmanlarına katılmasını arzu ettiğim eski bir lise arkadaşımın ofisinin bekleme odasındayım. Kendisi bir pediatrik uzman ve ben her zamanki gibi randevuma emniyet payı ile 20 dakika kadar erken gittiğimden randevu saatimi bekliyorum. Birkaç anne salonda derin bir sohbete dalmışlar konuşuyorlar, çocuklar ise ortalıkta bulunan oyuncaklar ile oynuyorlar.

Konuşmalara kulak kabarttıkça annelerin çocuklara hitaplarını ve söylem içeriklerini duydukça iki temel unsurun çoğunlukta her annede var olduğunu gördüm. “1.çoğul şahıs kipi ile konuşmak” . Yani biz öznesini kullanarak konuşmak ve tabii ki yanı sıra anneciğim veya annem ters hitaplarıyla bunu süslemek.

Çocuğu ile ilgili fizyolojik bir durumu anlatan anne aynen şöyle söylüyordu yanındaki hanıma yaşadığı olayı : “Bu sabah kalktığımızda ishaldik. Hiçbir şey yemedik. Gördüğünüz gibi bir de öksürük bastırınca iştahımız da kesiliverdi. Sabahtan beri ağızımıza doğru dürüst bir lokma girmedi desem yeridir. Tabii ki doğruca buraya geliverdik.” Diğer anne cevap veriyor “ Ah bizde de o öksürük yok mu bir tuttu mu, nöbete giriyoruz resmen. Kaç hafta oldu geçirtemedik.”

Bu arada aynı anne 4 yaşlarında sürekli öksüren ufak erkek çocuğuna sesleniyor “Gel anneciğim gel bir burnumuzu temizleyelim, daha iyi nefes alırız o zaman” deyince ben artık kontrol edemediğim gülmemi hafiften bıyık altından tebessüme çevirmeye odaklandım. Çocuklarımız bizim; ilgili anneleriz ama doğumdan itibaren onların bizden ayrı bir varlık olduğunun öncelikle biz anneler bilincine varmalıyız. Eğer çocuklarımızı özgüveni yüksek kişilik sahibi bireyler haline getirmek istiyorsak onların bilinçaltına bu çoğul 1.şahıs konuşmalarının yararı değil zararı olduğunu anlamamız ve bu ağız alışkanlığı haline gelen ters hitap biçimlerinden de kendimizi arındırmamız gerektiğine inanıyorum.

Öte yandan arkadaşım beni kabul ettiğinde kendisine durumu anlattım ve onun bu konudaki görüşünü sordum. Cevap olarak öncelikle uzun uzun güldü ve bana sonrasında görüşlerini aktardı ve dedi ki “Biz kendi aramızda bu hanımlara “biz anneleri” adını verdik. Gerçekten o kadar baskınlar ki anlatamam. Ayrıca senin sandığın gibi çocukları yalnız bebekken bu şekilde konuşmuyorlar, ileriki yıllarda okulda öğretmenlerle de konuşurken aynı biçimde devam ediyorlar. Biliyorsun eşim Suna öğretmen. İnanmayacaksın ama geçenlerde kendisine bir öğrencisinin annesi telefon etmiş ve demiş ki “Kusura bakmayın ama hastaydık ödevimizi yapamadık””.

Ben “Yok artık abartıyorsun şaka bu değil mi?” diye sorunca arkadaşım “Keşke şaka olsa ama biz anneleri günümüzde başlı başına bir vaka. Psikolojik anlamda bu hitaplarının çocuklarını ne denli ezdiğini ve ne denli kendilerine bağımlı kıldığının hiç farkında da değiller” diyerek kafasını bıkkın bir şekilde iki yana sallayarak konuşmasını sürdürdü. “Hele o “anneciğim” veya  “annem” hitapları var ya pedagog dostlar bizden daha dertli bu konuda. Onlar bu tip hitaplarla anneler çocuklarının gelişmekte olan kişiliklerini baskıladıklarının ve kafa karışıklığı yarattıklarını savunuyorlar.”

O gün arkadaşımla koyu bir sohbetten sonra vedalaşırken ona bu konuda sevgilibebek.com da muhakkak bir bilgilendirme yazısı gireceğimize de söz verdim.

Sevgili anneler, bebeklerinizi belki de canınızdan da çok seviyorsunuz biliyoruz. İşte bu nedenle sizlerden rica ediyoruz; farkına varmadan, önemsemeden belki de sırf eğilim gibi nedenlerle siz de bir biz annesi olmayın çocuğunuzun sağlıklı ve kuvvetli bir kişilik geliştirmesi için ona doğru bir ortam oluşturun.

İlk Yayın Tarihi: 25 Ocak 2016 @ 17:57