Büyümüş De Küçülmüş

Çocuklarımızın olgun ve aklı başında olması elbette hoşumuza gider ancak yine de aile içindeki rollerinizi değişmek istemezsiniz değil mi?

Son yıllarda ebeveynlerin biraz memnun biraz da muzdarip olduğu bir konu büyümüş de küçülmüş çocuklar. Ülkemizde ve dünyada bir çok ebeveyn, çocuğu hakkında, çocuğunun ebeveyn gibi davrandığı konusunda rahatsız. Fakat bir yandan da çocuğunun bu davranışının zeka belirtisi olduğunu düşündüğü için duruma ses çıkarmıyor. Peki çocukların ebeveyn gibi davranması sakıncalı olabilir mi? 

Öncelikle çocuğun ebeveyn gibi davranmasından ne kast ettiğimizi açıklayalım. Çocuğun sınırının olmaması, yani anne ve babasına, büyüklerine saygısızca davranması, kaba sözler sarf etmesi, ebeveynlerinin sözünü dinlememesi örnek verilebilir.

Çocuğunun akıllı olması, her soruya verecek bir cevabının olması, bir yetişkin gibi zamanında hazırlanıp evden çıkması gibi şeyler zeka belirtisi olarak düşünüldüğü için bir çok ebeveynin hoşuna gider. Ancak sorun şu ki; çocuğun yaşına uygun olarak yaşaması, yaşının gereklerini yerine getirmesi gerekir. 

Sınırlarının olmaması çocuk için güvensizlik hissi oluşturur. Yani, çocuğumuzu özgür olarak yetiştirmek isterken, çocuğun kendini güvensiz ve korunaksız hissetmesine sebep olabiliriz. 

Çocuğunun yetişkin gibi davranmasına karşılık olarak çocuğuyla arkadaş olmak için çocukça konuşan, çocuk taklidi yapan, çocuksu davranışlar sergileyen aileler, maalesef çocuklarının kendilerine olan saygısını zedeleyebilir. Bu gibi ebeveyn-çocuk ilişkisindeki sınırların aşılması, çocuğun ebeveynlerini ciddiye almasını engelleyerek ve çocuğun güven duyması gereken kişiye güveninin sarsılmasını, doğal olarak da kendisini yalnız ve korunmasız hissetmesine sebep olabilir. 

Olması gereken, ebeveynlerin yetişkin gibi davranıp, çocukları ile arkadaş gibi oyun oynamalarıdır. Çocuğun bir çok arkadaşı olacaktır elbet, asıl ihtiyacı olan ise güvenilir ebeveynlerdir.

Çocuğa her konuda seçim hakkı vermek de bir diğer yanlıştır. Örneğin ne alınacağı, hangi kreş veya öğretmene sahip olmak istediği gibi konularda kararı tamamen çocuğa bırakmak çok da sağlıklı olmayabilir. 

Kreş ve öğretmen örneğinden yola çıkarsak, elbette çocuğumuz kreşinden belirli sebeplerle memnun olmayabilir ya da öğretmenini değiştirmek isteyebilir. Çocuğun gösterdiği haklı sebeplerle ona destek olmalıyız Ancak ilk aşamada seçim yaparken bu kararı büyük ölçüde ebeveynlerin alması gerekir. Aksi halde çocuğa gereksiz bir sorumluluk yüklemiş oluruz. Sorumluluğun gelişmesi güzel bir şeydir, fakat bunu çocuğun yaşının gereklerine göre uygun konularda uygulamalıyız.

Çocukların sınırsız imkana sahip olması ve otorite kavramını öğrenememesi ileride okul hayatında sorunlara yol açar. Çünkü çocuk evinin dışındaki hayatta sınırlar olduğunu gördüğünde, bunları kabullenmekte zorlanır, otorite kavramını öğrenememesi ise hem okul hayatında hem de gelecekte iş hayatında uyumsuzluk sorunlarına yol açar. Bu sebeple çocuğumuza sınırlar koymalıyız. Unutulmaması gereken, bu sınırları onları kısıtlamak, özgürlüklerini ellerinden almak için değil, geleceğe uygun bir biçimde hazırlamak için koyduğumuzdur.

İlk Yayın Tarihi: 21 Şubat 2017 @ 22:20