Çocuklarım olmasa bir an bile katlanmazdım!

Bazı cümleler vardır, zaman zaman herkes söyler veya herkes işitir; ama bu cümleleri en fazla terapistler işitir. Başlıkta kullandığım cümle de işte bu cümlelerden bir tanesidir. Evliliğinde istediğini bulamayan, hayal kırıklığına uğrayan ama bir yanıyla bunları çözmeye, çözüm aramaya da cesaret edememiş danışanlarımın evliliklerinin ne kadar “kötü”, “acı verici” olduğunu bana anlatmak için kurdukları cümledir. Sadece çocuklarım için sabrediyorum derler çoğu zaman. Bu cümleyi duyduğum anda içimde bir şeylerin acıdığını hissederim gerçekten. Bu trajik bir yaklaşımdır. Çocuklarınız için iyi olduğuna inanarak bir fedakarlık yaparsınız ve yaptığınız bu fedakarlık çocuklarınız için faydalı olmayı bırakın iyi ya da ehven-i şer bile değildir. Siz bu cümleyi kuruyorsanız eğer çocuklarınız da bu cümlenin anlattıkları altında çoktan ezilmişlerdir.

Her şeyden önce mutlu çocuklar mutlu ailelerde yetişir. Bir çocuğun gerçekten mutlu, huzurlu, ruhsal olarak sağlıklı olabilmesi sağlıklı bir aile atmosferinde mümkün olur. Görünür veya görünmez çatışmaların çözülemediği, gergin veya kişilerarası mesafelerin çok açıldığı, paylaşımın olmadığı aile ortamında şen çocuk kahkahaları çoğu zaman duyulmaz, kahkaha atmayan bu çocuklar, evde, arkadaş ve okul ortamında da kendilerini mutlu hissetmez, tam ve yeterli olduklarına inanmaz, var olan kapasitelerini ortaya koyamazlar.

Hal böyleyken, ben de bu “acı verici” aile yaşantısına katlanmak istemiyorum ama bunu çocuğum için yapıyorum demek bu hayata dair bütün sorumluluğunuzu da çocuğunuza yüklemektir. Görünürde çok fedakar bir davranış, bir “büyüklük” olan bu tutum aslında çocuk için çocukla birlikte yetişkinlikten kaçma, sorumluluğu bir başkasına devretme çabasıdır. Ve siz hayatınızın, evliliğinizin sorumluluğunu almaktan kaçındıkça çocuğunuz vaktinden önce bir yetişkin olma, yetişkin gibi sizi koruma veya evliliğinizin dengesini kurma görevini üzerine alacaktır.  

En basitinden siz eğer içinde bulunmak istemediğiniz bir yaşantıyı çocuğunuz için sürdürdüğünüzü düşünüyor ve söylüyorsanız sizin mutsuz her bakışınızı yakaladığında bundan kendisini sorumlu tutacaktır. Bu sorumluluk bir çocuk için haksızlıktır. Hiçbir çocuk anne ve babası için dünyaya gelmemiştir, birey yalnızca yetişkinlik çağında kendi evliliğinin sorumluluğunu taşımalıdır.

Bunun yanında bu bakış açısı sizin için de haksızlıktır. Siz de herkes gibi mutlu olmak için evlenmişsinizdir ve bu hakkınızdır. Evlilikler “çocuklar”, “toplum kuralları” vs. gibi üçüncü faktörler için değil siz ve eşiniz için yürümeli, herşeyden önce siz ikinizin mutluluğuna hizmet etmek için yürümelidir. Bu durumu çocuklarım için sürdürüyorum demek mutlu olma hakkımdan vazgeçiyorum demektir ve bu durum sizin için de trajiktir.

İki mutsuzluktan bir mutluluk doğmaz. Eğer gerçekten mutsuz bir evliliğiniz olduğunu ve bunu çocuklarınız için sürdürdüğünüzü düşünüyorsanız, sürdürmeyin. Hemen şimdi bir yetişkin olarak sorumluluğunuzu alın, bir zamanlar sevmiş, aşık olmuş, kendinize eş olarak seçmiş olduğunuz ama şimdi sadece çocuklar için “katlandığınız” kişiyle birlikte, ama çocuklar için değil kendiniz ve evliliğiniz için bir adım atın. Ya içinde bulunduğunuz durumu konuşmak için onu davet edin, problemlerinizin kaynağı olduğunu düşündüğünüz konularda bir adım atın, eğer yardımcı olabilecekleri bir konuysa aile büyüklerinden, sosyal çevrenizden yardım isteyin, bir uzmana başvurun, birlikte bir seyahate çıkın, faydalı olacağını düşündüğünüz ne varsa onu yapın ama harekete geçin.  Ne yaparsanız yapın ancak “çocuklar için” katlanmayın.

İlk Yayın Tarihi: 11 Eylül 2016 @ 20:25