Çocuğunuza Bağımlı Mısınız?

Zaman içinde çocuklar büyür ve değişirler. Annelerin de bu duruma ayak uydurması gerekir. Uzman Psikolojik Danışman Nur Ağdelen bu konu ile alakalı bir röportajında  “Anne ya da babasını yalnız bırakmamak için evlenmeyen hatta üniversiteye gitmeyen çocuklar yaratmamak için zaman içinde annelik rolünüzün değiştiğini fark edin ve buna göre davranın. Çocuklarınızın size bağımlı olduğunu düşünürken aslında siz ona bağımlı olabilirsiniz dikkat edin…” diyerek aileleri uyardı.

Bazı çocuklar geceleri yalnız uyumak istemez, bazıları annelerinin işe gitmesini istemez, bazı çocuklar annelerinden ayrı kalmamak için okula gitmek istemez. Burada bağımlı olan kişi çocuk gibi gözükse de, anne mi yoksa çocuk mu bağımlı değerlendirilmesinin yapılması gerekir.

Anneler zaman içinde çocuklarına karşı rollerinin değiştiğinin farkına varmalı. Bebeği olan bir anne zamanla okula giden bir çocuğu olan anneye, o da zamanla üniversiteye giden bir çocuğu olan anneye, o anne de zamanla evlenecek ve belki büyükanne olacak bir anneye dönüşür. Ağdelen, “Bu geçiş süreçlerinin her birinde annelik rolü de değişiyor. Bu nedenle siz de çocuğunuzun ihtiyaçlarına göre, ilk iki yılda onunla ten tene, sonraki yıllarda ona bir kol uzaklıkta, biraz daha büyüyünce onunla göz göze, daha sonra ise ruhunda, istediğinde ise yanında olun.” Diyerek annelerin bu geçişlere nasıl ayak uydurmaları gerektiği konusunda açıklama yaptı.

Anne olduktan sonra bebeği için işini bırakan, hayatını erteleyen ve hatta nasıl kadın olunduğunu unutan anneler için Nur Ağdelen, “Bu yüzden alıştıkları, kendilerini en becerikli hissettikleri role sarılarak yaşamlarını sürdürmek isteyebilirler. Bunu yaşamakta olan anneler için çocuklarının kendilerinden uzaklaşmasını desteklemek zorlaşabilir. Anne olmanın hissettirdiği yararlılık duygusuyla, kendilerini çocukları için yemekler yapmaya, onlar için işten ayrılmaya, kişisel ihtiyaçlarını tamamen rafa kaldırıp tüm dikkatini çocuklarının ihtiyaçlarına verebilirler. Bu tip annelerden en çok ‘o yiyemez, ben yedireyim’, ‘hazırlanana kadar geç kalırız, ben giydireyim’, ‘gece yalnız kalmaktan korkar, benimle yatsın’, ‘derslerine yardımcı olursam daha başarılı olur’ gibi sözler duyulur. İşte bu noktada annelerin kendilerine bunların hangisi bana, hangisi ona ait diye sorması gerekiyor.” Açıklamasında bulundu.

Nur Ağdelen anneler korku ve isteklerini sözlü olarak açıklamasa da çocuklarının bunları hissedeceğini söyleyerek,  “Böyle durumlarda çocuğun ihtiyacıyla annenin ihtiyacı birbirine karışabilir. Çocuğun ihtiyacıymış gibi görünen durumlar, aslında annenin ihtiyacı olabilir. Örneğin, eşinin yurt dışına gitmesiyle yalnız uyumaktan korkan anne, çocuğunu yanına alarak endişesini hafifletebilir. Çocuklar böyle durumlarda anneden uzaklaşma konusunda ikilem yaşayabilir: Bir yandan gelişmek, bağımsızlaşmak isterken; diğer yandan geride bırakacakları üzgün, tedirgin annelerini düşünerek durmak isteyebilir. Çocuk annesini evde yalnız bırakmamak için okula gitmeyi reddedebilir, annesinin üzülmemesi için üniversiteyi başka bir şehirde okumak istemeyebilir hatta anne babasının yalnız kalmaması için evlenmeyebilir. Çocuk veya genç bunu bilinçli olarak yapmıyor olabilir. Bunların hepsi o kadar görünmeyen ve çoğu zaman farkında olunmayan süreçlerdir ki, duruma dışarıdan bakıldığında, bunlar çocuğun veya gencin seçimi gibi algılanabilir.” dedi.

İlk Yayın Tarihi: 23 Ağustos 2017 @ 23:03