Çocukları Korkutarak Büyütmemelisiniz

Çocuklar büyüdükçe kendilerine özel fikirleri, ihtiyaç ve istekleri oluyor. Anne ve babaların görevi; bu ihtiyaç ve istekleri çocukla çatışmaya girmeden, onu korkutmadan olması daha mümkün ve olanaklı hale getirmek, çocuğun bu isteklerini doğru bir şekilde ifade etmelerini öğretmektir.

Ancak bazen çocuğu ikna etmek çok kolay olmayabiliyor. Böyle bir durumda bir çok ebeveyn çocuğunu korkutma yoluyla ikna etmeye çalışıyor. Yemeğini bitirmek istemeyen çocuğa ‘İğneci gelir, iğne yapar.’ demek, markette bağırıp çağıran çocuğa ‘Bak bu amca yaramaz çocuklara çok kızıyormuş’ demek, uyumak istemeyen çocuğa ‘Uyumazsan köpekler gelir ısırır’ demek gibi çocuğu korkutan ve denileni yapmasını sağlayacak tehditler söylenebiliyor.

Çocuğu, hayvanlarla, polislerle, hemşirelerle, yabancı kişilerle ve hatta ‘dunganga’ gibi ne olduğu belirsiz yaratıklarla korkutuyorlar. Özellikle okul öncesi dönemde bu gibi şeylerle çocukları korkutmak çok kolay oluyor. Fakat bu korkular, çocuğun özgüveninin kırılmasına, tuvalete dahi yalnız gidememesine, yalnız uyuyamamasına, çeşitli korkular geliştirmesine sebep olabilir. Çocuk disipline edilmek istenirken yaralı ve özgüveni düşük bir birey olur.

Çocuklara doğru şekilde disiplin vermek gerekir. Özgür olması, özgüvenini yüksek olması, keşfederek öğrenmesi gibi sebeplerle çocuğa sınırsız özgürlük tanımak da doğru değildir. Çocuk sınırlarının olduğunu bilmelidir. Çocuğun her yaptığına evet dememeli ya da her istediğine hayır dememeliyiz. Çocuklarımıza sınırlar koymalı ve tutarlı davranmalıyız. Yani koyduğumuz kuralların esneme payı olmamalıdır. Bu kuralları uygularken de korkutmayı değil tutarlı ve kararlı olmayı tercih etmeliyiz.

Çocukların zaten çeşitli korkuları olur. Örneğin 0-6 ay arasında ses, gürültü ve ani hareketlerden, 7. aydan sonra yabancı kişilerden, 1 ila 5 yaş aralığında anne-babadan ayrılma korkusu, karanlık, yalnız kalma, hayalet, canavar gibi şeylerden korkarlar. Anne ve babaların yapması gereken çocuklarının bu korkularının gereksiz olduğunu açıklamak ve fobiye dönüşmesini engellemekken, tam tersi onlara hayali korkular yaratmak ve bunlarla korkutmak olmamalıdır.

Çocuklar tehdit ve korkularla eğitilmez ve eğitilmemelidir. Çocuklar zaten yapıları gereği terk edilme, sevilmeme korkularına açıktır. Ebeveynlerinin çocuklarını korkutması zaten güvensizlik hissine yatkın bir çocuğun anne ve babasının onu koruyamayacağı kanısını uyandırır. Güven eksikliği oluşur. Güven eksikliği ise çocuğun özgüvenini kaybetmesine, içe kapanık bir birey olmasına sebep olur.

İlk Yayın Tarihi: 12 Nisan 2017 @ 02:55