Postpartum Depresyon: Cennet Kokusu Beklerken Hayatınızı Cehenneme Çevirebilir

Bundan yıllar önceydi, henüz anne değildim, evli bile değildim, hiç postpartum depresyon geçiren hastam olmamıştı. Elif Şafak’ın “Siyah Süt” romanını önermişti bir hocam, kitabı aldım merakla okuyordum. Pek çok yönüyle o zaman tanıştım pospartum depresyonunu, ancak en öğretici olan sadece bir dakikalık bir olaydı benim için. Kitabı okuduğum günlerde, elimde kitabımla bir banliyö trenine bindim, yerime oturdum ve okumaya başladım. Bir süre sonra karşımda oturan kırklı yaşlarında bir hanımın dikkatle beni izlediğini fark ettim. Aslında izlediği ben değildim elimdeki siyah kaplı kitabı izliyordu, gözleri dolu doluydu, çenesi titriyordu. Bir an göz göze geldik, “okuma o kitabı, içinde çok kötü şeyler yazıyor” dedi. Bu tek cümleyle anlamıştım, kendi yaşadığı depresyon ne kadar acı vericiydi ki bunu anlatan bir kitaptan karşısında oturan genç kıza bulaşmasını engellemek istiyordu, Allah düşmanımın bile başına vermesin misali. İlk kez anlıyordum anneliğin bir kadına ne denli acı vermiş olabileceğini, gülümsedim tamam deyip kitabı kapattım…

Anneliğin toplumsal temsilleri, kuşaktan kuşağa aktarılanlar, kadınların birbirlerine aktardıkları annelik temsilleri, öyküleri her zaman yüceltilmiştir. Annelik sevginin en saf hali, karşılıksız ve benzersizdir. Dünyanın en tatlı meyvesidir evlat, evlat kokusu cennet kokusudur. Bütün bunlar doğrudur doğru olmasına ama her zaman böyle yaşanmayabilir anne olma süreci.

Her doğum bir mucizedir. Küçücük bir insan yavrusunun dünyaya merhaba demesidir. Aynı zamanda her doğum yeni bir “anne”nin de doğmasıdır… Artık geri dönüşü olmayacak şekilde o kadın o bebeğin annesidir ve onu 9 aydır beslediği, koruduğu şeklin dışında beslemeli, korumalı, yetiştirip büyütmelidir. O insan yavrusunun büyüyüp insan olması o annenin yaşamda sınavıdır, varoluş amacıdır artık. Bu süreç de en azından doğum kadar sancılıdır.