Gerçek Bir Vaka Analizi: Furkan Bebek

Aylar önce bir hafta sonu Pazar günü eşimle Anadolu yakasının en büyük devlet hastanelerinden birinin aciline başvurmak zorunda kaldık ve bizi kayıt sonrasında bir gözlem odasına aldılar. Size anlatacağım ve irdeleyeceğim olay bu gözlem odasında tam yanımızdaki yatağı paylaşan ufak 16 aylık bir bebek ve ailesi ile ilgili.

Furkan (biz Furkan diyelim olmaz mı?) Bebek 16 aylık ve ailesiyle kamyon arkasına doluşarak gittikleri piknikte bir şekilde kamyon kasasından yere kafa üstü düşen ve bir beyin travması geçirdiği her halinden belli olan bir bebek.

Öncelikle gözlem odasına bir şekilde tek refakatçi alınırken Furkan yanında annesi dayısı ve anneannesiyle katılmayı andırır bir ağlama ve bağırma ile girdi.

Her kafadan ayrı bir ses çıkan, belli ki aşırı korkmuş olan bir aile vardı yanımızda. İçlerinde dayı olan genç bir şekilde erkek otoritesi göstermesi gerektiğine inandığından etrafa sürekli “Abla bir sus hele, yok bir şeyi bak göreceksin” dedikten sonra “Ah gitti benim aslan Furkan’ım; el kadar çocuğa sahip çıkamadın ne diyeyim sana Zarife” diye kızını haşlayan annesine dönerek  “Anne sus yaa bak hastane burası !” diye kendisi kükrüyordu yüksek perdeden.

Furkan’ın pek bir yerinin acımadığı ama inanılmaz korktuğu belliydi, çünkü annesinin boynuna kene gibi yapışmış durumdaydı. Nöbetçi genç pratisyen doktor çocuğa serum bağlamanın doğru olacağını anlatmaya çalışıyordu çünkü Furkan kusuyordu ve gözlem altında kalması gerekliydi. Dayı “Taktıralım” derken, anne “Hayır zaten iğneden çok korkar, şimdi daha da bağıracak; ilaç veremez misiniz?” diye yakınıyor aynı zamanda ağlayan Furkan’a “Yok bebeğim kovdum ben onu, git doktor git gelme yanımıza, yapma iğne” diyerek sözüm ona bebeği yatıştırıyordu. Hele anneanne duruma son noktayı koyarcasına “Bak Furkan susmazsan şimdi gelir doktor amca yapar iğneyi, haydi aslan parçam sus bak!” diyerek çocuğun iyice tedirgin olmasını sağlıyordu.  Oysa söylenenler Furkan’ın iğne ve doktor korkusunu arttırmaya yaramaktan öte hiçbir şeye yaramıyordu.

Beni olaya bir şekilde müdahil olmaya zorlayan ise rahatsızlık verici boyutlara çıkan ses curcunasından öte, Furkan bebeğin tüm bu konuşmaları anladığını bu nedenle de daha da fazla korkmaya başladığını görmem oldu. Anne ve anneanne vücut dilleri ve ses tonları ile tam bir korku tünelindeydiler ve Furkan tüm bu korkudan besleniyor ve korkusu daha da artarak bas bas bağırıyordu. İşte tam da bu ortamda kendimi devreye sokmamın doğru olacağını hissettim çünkü büyüyen korkuyu yatıştıracak ve olayı kontrol altına alacak birisinin öncelikle çocuğu sakinleştirmesi gerekiyordu.

İlk Yayın Tarihi: 18 Ağustos 2015 @ 21:30