Bir Çocuğu İçeriden Parçalamak

Geçen gün bir velim alı al moru mor bir şekilde panikle geldi. Soluklanmak için bile duraklamadan konuya girdi:

“Ben bu çocukla başa nasıl çıkacağımı bilmiyorum, şöyle dağınık, şöyle söz dinlemiyor. Okuluydu, kıyafetiydi, babası da ben de elimizden geleni yapıyoruz ama yok hiçbir şeyin kıymetini bilmiyor.”

Sevgili velim yarım saat hiç durmadan konuştuktan sonra neredeyse yaşlı gözlerle arkasına yaslandı. Aslında istediği ne yapması gerektiğini söylemem ya da sorunlarına çözüm bulmam değildi. Söylenmek için gelmişti ve şimdi çocuğuna her açıdan saydırmış ve rahatlamıştı. Benden de “Evet haklısınız, siz her şeyi doğru yapıyorsunuz, çok fedakarsınız, vericisiniz, sorun oğlunuzda” lafını duymak için hazırdı.

Kendisine bir soru sordum: “Bu çocuğun yaptığı hiç iyi bir şey yok mu?”

Yani tabi ki vardı da işte aklına gelmiyordu sevgili velimin. Düşünmesini istedim. Yüzü asıldı ve sustu. O kadar uzun zamandır çocuğunun eksiklerine yoğunlaşmıştı ki karşısındakinin bir birey olarak yaptığı iyi şeyleri hiç fark etmiyordu. Çocuğun bütünlüğünü parçalamış olduğu, onun sadece istediği gibi davranmayan kısmına odaklandığı için kendine ve çocuğuna uyguladığı şiddetin de farkında değildi.

Şimdi bazıları diyecek ki, “Benim çocuğum daha 2 yaşında o zamana çok var”. Anneannemin de çok güzel bir lafı vardır: “Nasıl başlarsan öyle gider.”

Yukardaki örneğimizdeki anne ve çocuk arasındaki bağlar kopalı çok olmuş. Çocuk her yaptığı ve yapmadığı için karşısında mutsuz bir anne bulduğu için çabalamaktan çoktan vazgeçmiş ve annenin en haklı eleştirileri bile ona etki etmiyor artık. Anne ise çocuğunun her an ondan daha da uzaklaştığını fark etmiş ama çabalamak adına yanlış olan davranışını katmerleyerek sürdürüyor. Çocuğuyla yakınlaşabilmek adına kendini onunla özdeşleştiriyor ve çocuğu kendi anneliğinin bir kanıtı olarak görüyor.

Tanıdık bir olaydır. Birkaç anne biraraya gelmeyegörsün başlanır çocukların oralarından buralarından çekiştirilmeye ya da övülmeye. Sonunda öyle bir tablo çıkar ki, ya çocukları toptan imha etmek gerekir ya da onları prens ve prenses ilan etmek. Bir dahaki sefere konuşurken kendinizi bir dinleyin derim ben. Dinledikten sonra da çocuğunuza bir bakın ve sözlerinizle gerçeğin ne kadar uyduğunu siz tespit edin. Böylece gerçekten sorun olan konuları bulabilir, büyük bir dağınıklığın içinde savrulmaktan kurtulabilirsiniz.