“Planım çocuklarımın mızmızlanmalarını, birbirlerine vurmalarını ve öfke nöbetlerini 1 haftada bitirmekti. Bunu için önce kendi davranışlarımı değiştirmeliydim.”

Size “Çocuklarımı Nasıl Terbiye ederim” diye düşünerek geçirdiğim bu süreci anlatmak istiyorum:

Çocuklarınızı Nasıl Disipline Edersiniz?

“Can neden bu kadar sinir bozucu olmak zorunda?”

(Kardeş Kavgası)

9 yaşındaki kızım Zeynep, 4 yaşındaki kardeşi Can için bu soruyu ne zaman sorsa ona “Kardeşin için “sinir bozucu” deme” diye tepki verirdim. Ama yağmurlu bir gün, Can’ın mızmızlanmasını saatlerce dinledikten sonra ben de kendime şu soruyu sordum; “Çocuklar neden bu kadar sinir bozucu olmak zorunda?”

Başka hiçbir şey beni oğlumun tiz tondaki şikayetleri kadar delirtemez -kızımın onu çimdiklemeye ya da pataklamaya olan eğilimi haricinde tabi. Zaman zaman stres seviyemin diğer annelere göre daha yüksek olmasının bekar bir anne olmamla ilgisi olup olmadığını kendime soruyorum. Yine de, evli olduğunu bildiğim annelerden duyduğum kadarıyla aslında her çocuğun sinir bozan bir davranışı var. Ama ebeveynleri olarak bizler de, en az çocuklarımız kadar suçluyuz. Uzmanlar bunu şöyle değerlendiriyor: “Çocuğun yanlış yaptığı şeye odaklanırsanız, doğal olarak direnecektir. Bu direnç ise tartışmaları ve kötü davranışları beraberinde getirmektedir.”

Uzmanlar haklı: Çocuklarımın sinir bozan hareketleri, benim daha sinir bozucu bir hal almama sebep oluyordu.

“Bunu bir dakika daha çekemeyeceğim!!!…” diye bağırırken yakaladım kendimi bir keresinde. Sonra durdum ve düşündüm. Çocuklarımdan, kötü alışkanlıklarını tek seferde sonlandırmalarını bekleyemezdim. Bundan dolayı uzmanlara en etkili davranış düzeltici tavsiyelerini danışıp, bir hafta boyunca her gün birini denemeye karar verdim.

1.      Gün: Tepki Verme!

Çocuklarımın pedagogunun ilk tavsiyesi “Çoğu ebeveynin yaptığı hata kötü davranışa tepki vermektir. Ama negatif bir tepki, hiç tepki vermemekten çok daha iyidir.” oldu.

Bundan yola çıkarak yaptığım ilk hamlem, böyle bir durumda kendimin neyi yanlış yaptığına karar vermek oldu. Ama eğer onların kötü davranışlarını göz ardı edersem neler olabileceğinden çok korkuyordum.

Oğlum Can’ın öfke çığlıkları kulak zarlarımı patlatabilir miydi?

Bundan dolayı sinirlenen kızım Zeynep’in ona savurduğu sağlam bir tokat, hastane acilinde sonlanmamıza sebep olabilir miydi?

Bunların önüne geçmek için pedagoglar, uygulamaya koyduğunuz bu yeni politikayı sakin bir zamanda çocuklarınıza açıklamanızı önerirler. Sabah kahvaltıda “Çocuklar… Bundan sonra eğer mızmızlanır ve didişirseniz, sizi görmüyor veya duymuyormuş gibi davranacağım. Anlaşıldı mı?” diye durumu açıkladım.

Zeynep: “Tabi tabi…”

Can: “Hı-hıh… Ben biraz daha portakal suyu alabilir miyim?” diye geçiştirdi konuyu ama tepkisi günün ilerleyen saatlerinde Zeynep için kıyafet alışverişindeyken geldi;

“Anne!! Neden bu aptal mağazanın içinde olmak zorundayız!.. Ben eve gitmek istiyorum!!”

Normalde çantamdan derhal bir şeker çıkarıp oyalanması için Can’a verirdim, ama bu sefer hiç aldırış etmeden öteberiye bakınmayı sürdürdüm.

“AAAAAnnnnnnneee!!!…Beni duyuyor musun?… Buradan NEFRET ediyorum… Burası çok aptal bir yer!”

Oğluma ve satış görevlilerin bakışlarına hiç aldırış etmeden kızıma dönüp “Zeynep bak, beğendiğin eteğin mavisi de var, hem de senin bedenine göre!” diyerek gülümsedim.

Mağaza içinde Can çığlık çığlığa bağırıyordu. Onun bu haline tepki vermemek tüm irade gücüme mal oldu. Ama bir süre sonra ansızın… Sessizlik…

Oğlum kendi kendine mağaza içinde Legolara benzeyen anahtarlıklar keşfetti ve biz işimizi bitirene dek onlarla oynamayı sürdürdü.

Anlaşılan o ki; Anne kabul etmedikçe, mızmızlanmaların cazibesi azalıyordu. Yine de bir daha asla o mağazaya girmek istemiyorum!!:

İlk Yayın Tarihi: 10 Eylül 2014 @ 13:19